Krachtplaatsen: Heidense Kapel

Wat een mooie dag bij de Heidense Kapel. Het is december, 10 graden, met een zonnetje en prachtig licht. Mooie mensen vanuit heel Nederland sloten weer aan.
Deze keer kwam ook iemand vanuit het bestuur een praatje houden over de geschiedenis van de kapel, de leylijnen en Willibrord.

Dat was een mooie aanleiding om daar in de eerste opstelling helderheid op te vragen.

Uit de opstelling bleek dat Willibrord vanuit zijn eigen missie was gegaan, gedreven door een diepe nieuwsgierigheid en een verlangen om eenheid te brengen. Hij was geïnteresseerd in de Friezen die daar woonden en in hun heidense gebruiken, hoewel hij die ook spannend vond. De onderliggende missie waarmee hij vanuit het missionariswerk gestuurd was, botste echter met zijn eigen wensen, die hij later ondergeschikt maakte.

Dit konden we opnieuw uitlijnen door de kapel haar functie terug te geven: overkoepelend zijn tussen beide geloven en de eenheid weer verankeren als herberg. Ook konden we de eerste mensen erkennen en hen uitlijnen met de huidige bewoners.

De krachtplaatsen en de leylijnen bleken door de tijd heen steeds te veranderen, afhankelijk van wat er speelde. Ook de Zuiderzee — waar we al meerdere keren mee gewerkt hadden — liet opnieuw zien wat de invloed was van het inpolderen en de dijken. De pijn die dat steeds met zich meebrengt. Energetisch brachten we steeds weer de ruimte terug en herstelden we naar de oorsprong.

Uiteindelijk mocht ook Willibrord weer verbonden worden met zijn oorspronkelijke stam van afkomst.

In de tweede opstelling werd het eiland Wieringen naast het oude Doggerland geplaatst. Hoe verbonden dat was.

De ondergang aan het einde van de ijstijd liet zich zien, en hoe snel die over het eiland was gegaan en alles had gedood. Landdieren, zeedieren en mensen kregen een plek.
Twee tovenaars werden opgesteld die hiermee verbonden waren: het mannelijke en het vrouwelijke. Een enorm krachtig portaal (heks), dat in een tijdslus dit had veroorzaakt — een kracht die niet te stoppen was, zó groot. Er was iets geopend vanuit Atlantis dat daar terecht was gekomen, totaal uit verband gerukt en eigenlijk niet de bedoeling.

Dit was verbonden met een enorme wond van het vrouwelijke dat daar vastzat: pijn in de benen, niet meer kunnen staan, alsof er geen benen meer zijn.
Ook vanuit het ijs zat nog veel woede op het mannelijke, wat teruggebracht en verzacht mocht worden.

Daarna kon de oude kennis en wijsheid weer verbonden worden met de krachtplek van de Heidense Kapel, zodat die daar opnieuw op te halen is.
Bij de laatste opstelling zijn we naar de zee gelopen.

Daar konden we de positie van de Vikingen onderzoeken: hoe groot is hun aandeel nu in Nederland?
Het was interessant om te zien dat de Germanen zich in de opstelling meer verbonden voelden met de Vikingen dan met de Friezen. Toen de kennis en wijsheid van de Vikingen in het veld kwam, werd die van de Friezen volledig uit het veld gedrukt. De nakomelingen van de Vikingen stonden ook het sterkst in het veld.

Het valse licht en de geschiedvervalsing in het veld lieten zien hoe weinig ruimte er in Nederland nog is om naar het zuivere te gaan — naar wat er werkelijk gebeurd is. Politieke invloeden maken nog steeds dankbaar gebruik van geschiedvervalsing. Vanuit die positie kon ik door het licht het hele veld niet goed zien. Zo mooi hoe het universum altijd helpt om iets te verduidelijken.

We hebben een zuiver stuk land in het veld gezet. Daar konden alleen de Friezen komen, en daar kon langzaam de oude kennis en wijsheid van de Friezen weer naartoe.
Het nageslacht van de Vikingen hield alles in de gaten: behoefte aan duidelijkheid over wat klopt, en ook aan erkenning dat zij er zijn en anders bedraad zijn. De kaart van de vergeten volkeren verzachtte.

Aan de andere kant van het veld konden de Germanen nog niet in hun eigen kracht staan. Ze voelden zich steeds weer verbonden met iets anders. Er zat — en zit — nog een diepe schuldlaag, een laag van verraad, verbonden met delen uit de Romeinse tijd, maar ook met de Tweede Wereldoorlog.

We hebben een opening gemaakt, maar het was te groot om daar volledig af te ronden. De rol van de geschiedvervalsing was prachtig om te zien: alsof het haviksogen had en klaarstond om overal in te springen waar iets niet klopt. Het trok ook de kaart van de pot goud — ook met geschiedvervalsing is veel geld te verdienen. Maar het terugbrengen naar de zuivere missie verzacht.

Dankbaar,
Willeke

————————–

~ Heidense Kapel ~

Toen ik vandaag weer terugreed, van ons mooie avontuur in het topje van Noord Holland, kwam ik door Rotterdam. Daar voelde ik een groot verdriet. Zoals al onze dagen niet lukraak gepland zijn, maar wel degelijk een worden aangestuurd door een ook voor ons onzichtbaar veld van bewustzijn, is er wel degelijk een volgorde. Ik voelde bij Rotterdam in de diepte nog iets met zich meedroeg: een gemis, nog ouder dan het kwijtraken van het hart.

Willeke heeft de opstellingen mooi beschreven. Toch wil ik ook mijn beleving van de tweede opstelling nog met jullie delen. We zouden de Vikingen opstellen, en de oorsprong in Nederland maar kwamen vrij snel uit bij een diepere laag. Het oude eiland Wieringen droeg een stukje geschiedenis van het ondergaande Doggerland.

Een eiland in de Noordzee waar een groot deel van de Friese bevolking vandaan komt. Hier leefden we in harmonie en balans met de natuur, omringd door mammoeten, grote herten en andere bijna prehistorische dieren.

Een aantal jaren geleden kwam ik hier ook terecht, toen ik droomde over een heks die zo krachtig was dat zij de zeeën kon beïnvloeden en stormen kon aanroepen. Zij was gevangen gezet door haar stam, ontheemd en buitengesloten. Toen hebben we haar weer bevrijd en teruggebracht. En daarmee ook een deel van onze geschiedenis bevrijd. In deze opstelling liet zich meteen de ijstijd zien. Een trauma omdat die zo snel kwam dat Doggerland het niet kon bijhouden. Iets was bevroren in het hart. En ook al loste de ijstijd op, er bleef iets vastzitten.

Langzaam ontrafelde zich opnieuw het verhaal van de heks van Doggerland. Zij gebruikte zo’n krachtige magie dat zij een ijstijd in beweging bracht. Bijna als een vloek over het land. Zij was een restant van een nog oudere geschiedenis, gekoppeld aan tovenaars oorlogen van Atlantis, waarin een stuk vrouwelijkheid was onderdrukt. Langzaam mocht dit verhaal hersteld worden.

De heks mocht haar plek weer innemen en haar trauma aankijken. Maar ook teruggeven wat niet tot haar behoorde. Vanuit daar kwam er weer een stuk meer los van Doggerland. De Heidense kapel mocht een databank worden om alle informatie die vastzat in Doggerland op te slaan. Net zoals de herberg van het Oerkrachten Orakel beschrijft, slaan gebouwen de verhalen op van de omgeving. Deze welwillende kapel, die een eeuwenoude krachtplaats bleek te zijn, absorbeerde alle informatie van de opstelling.

En opnieuw kwam er een stuk terug dat gekoppeld is aan de benen van ons Friese en Nederlandse volk. Dit hadden we met Frederieke een aantal jaren geleden al onderzocht. Het missen van de benen en ook het missen van een vrouwelijk deel van ons volk. Dat konden we nu opnieuw ophalen: meer vertraging, gedragenheid en bedding.

Een magische poort opende,

Poortwachter Vuur werd getrokken voor de kapel met de vraag:

welke magische inwijding mag je ontvangen?

We maken ons klaar om Rotterdam | Hillegondakerk aan te kijken. Deze wond — de wond van het missen van het hart. Het gebombardeerde centrum van Rotterdam, maar ook de diepere lagen die daaronder liggen. Tijd om te vertragen. Stoppen met werken, en maar eindeloos doorgaan.

Tijd om te voelen wat we hebben achtergelaten.