In Romanzesu wachte een grootste opstelling op ons, de ondergang van de Nuraghe beschaving, verraad van de priesters, een laatste koning die de wijsheid niet durfde toe te vertrouwen aan de rest van de wereld. Offeringen en uiteindelijk een zondvloed.
Deze beschaving bestond tegelijkertijd met Atlantis, maar was bedoeld om de volgende fase van evolutie in te wijden. Diep verdriet bij de laatste leider, bijna ondragelijk, maar we moesten er doorheen. De pijn, de priester en koning pakten beiden hun deel, waardoor het kon herstellen.
Atlantis herstelde de verbinding met de Nuraghe, wat bijna als oudste zus voelde, ontroerend, ook Griekenland kwam erbij als baby. En nog meer volkeren.
Atlantis was de stad die al deze kolonies verbond. Als een heilig verbond. De oude volkeren kwamen erbij, Aboriginals, Friezen, Maori, Feniciërs en vele andere.
Naast Atlantis en Nuraghe was er nog een derde grote beschaving, waar alle stammen en volkeren uit voortkwamen. Ze namen plek in het midden van de cirkel, de derde was Mu. Het moeder continent. Niet voor niks het thema van ons volgende reis, om steeds meer naar de paradijselijke lagen te gaan.
Mu als eerste, toen Atlantis, en toen was de bedoeling Sardinië, maar die werd gekaapt. Wat natuurlijk ook weer onderdeel was van het grote plan. Om onze lessen te leren in dualiteit,
Poe, magisch, de hele opgraving waar in het begin zoveel onrust en splitsing werd ervaren voelde na de opstelling ineens anders. Rust en acceptatie. We werden herinnert aan een lied, ooit gehoord bij onze broeders en zusters van de Alifuru, die via ceremonie weer boven is gehaald. Het lied wat we samen zongen in de oude taal, voordat we als vier rassen de windrichtingen ingingen, en de belofte droeg.
Dat ooit zouden we opnieuw gehoor geven aan het eeuwenoude verbond, in samen opnieuw als hoeders voor moeder aarde, en al wat leeft te zorgen.
Langzaam lieten we dit zijn…
Dankbaar voor deze magische dag 
