Wederom iedereen bedankt, ook die vanaf thuis hebben meegedaan. Wederom best wat afmeldingen maar ook nieuwe aanmeldingen. Het werk op de kruispunten is vaak intens, de natuur is vrijwel schoon, maar de menselijke geschiedenis maakt plekken vaak zwaar. Werken op krachtplaatsen is gewoon heerlijk, omdat deze plekken van nature al fijn zijn om te vertoeven. Helemaal met de tribe…
Vandaag bleek nationale hunebedden dag te zijn. En er waren meerdere activiteiten, waaronder een kraam met spandoek: “verborgen verhalen”. Het is soms werkelijk een grote kosmische knipoog naar ons werk. Daar alleen al van genoten.
De opstellingen liepen wederom als water in elkaar over. Willeke en ik experimenteren met samen de opstellingen weven, zodat alle lagen meekunnen. De eerste opstelling begon met het op liften van de sluiers. De Drakenrug D53 werd opgesteld, en de kleinere Hunebed D54. Ook werden alle tijdslagen die in de weg zaten meteen opgesteld om schoon te maken. Het begon pas echt te stromen toen de verborgen steencirkels zich lieten zien. Waarschijnlijk zijn er nog vele niet opgegraven. En was dit een enorm complex, van vele Hunebedden.
Hoe aards we het altijd graag willen houden, is dat helaas nooit te doen. Buitenaardse en multidimensionale lagen lopen altijd dwars door deze oudheden heen, zo nu het verhaal van Lemurië, de draken en oude galactische oorlogen. Daar op inzoomend was er een buitenaards ras diep getraumatiseerd. De ontplofte planeet Maldek zijn wrakstukken verstoorden het ley-lijnen grid, waardoor ook de draken nog sliepen. Laag voor laag schoonden we op. Tot we uiteindelijk alle lokale Hunebedden en hun krachtbronnen waar ze op uitgelijnd waren konden opstellen.
Ook was er een Hunebed in de Havelteberg die vol in zijn kracht stond, wel in een hogere dimensie wel te verstaan. Op aarde in 3D, zijn het gewoon stenen, klimrekken voor passanten die foto’s willen maken. Maar op een hogere trilling, 6D, staan ze allemaal in verbinding met elkaar, verspreid over de gehele wereld. Het is een enorm krachtig portaal, en poortwachters waakten over het opnieuw toetreden van de mens. Eerst hadden de Hunebedden onderling te verbinden, wakker te worden en met hun krachtbron uit te lijnen. Ze hadden allen aan andere functie en oorsprong.
Om ons heen kwamen de dagjes mensen soms even kijken, werden gedichten voorgelezen onder de Eik ernaast. We voelden ons helemaal onderdeel van het geheel, in tegenstelling als de dag van gister waar we overal werden weggestuurd.
Langzaam maar zeker konden de oude volkeren terugkomen die ooit met zoveel liefde samengewerkt hadden met deze krachtplaatsen. Ze voelde zich schuldig dat ze hen niet konden beschermen, maar het was goed. Ook de heer Griffen werd uitgenodigd en bedankt. De vader van de Hunebedden die zoveel heeft betekent voor herstel en behoud. Hij vond het maar wat interessant, al die kosmische lagen die nu geopend werden. Toen bijna alles op zijn plek stond en was opgeschoond, waren er nog de mensen, hoeders en sjamanen die zich buitengesloten voelden. Het is helaas nog niet voor iedereen om in deze trillingen binnen te komen. Dit was niet zozeer een extern proces, maar meer een intern proces. We komen dit in alles tegen, er bestaat geen boze buitenwereld die iets bepaald over ons zijn. We doen het zelf, we creëren het zelf.
Zodra we dat daadwerkelijk kunnen voelen, en volledig eigenaarschap nemen over onze creatie, dan openen nog meer deze portalen, en kunnen we samenwerken met deze wijze meesters. Zodra we ons ik-je niet meer zo belangrijk vinden, maar kanaal worden voor hogere delen, dan betreden wij ook de dimensies waar deze Hunebedden bestaan. Daar staan ze stilletjes en vol liefde te wachten, tot wij opnieuw thuis komen…