Drenthe, ’s morgens even afgestemd in de koloniën van Frederiksoord. Oh wat was er veel te voelen. Niet zo veel op het erfgoed zelf maar er tegenover bij het beeld en het sterrenbos. Daarna door naar Wilhelminaoord.
Veld was al weken bezig, alles laat zich zien. Veel verwarring. Het niet op 1 plek uit kunnen komen. En het steeds maar weggestuurd worden op waar we waren.
We kregen de kans om de opstellingen te doen van het universum achter het rusthuis waar voor school een buitenleerproject was gecreëerd.
Generaal Johannes van den Bosch had het ambitieuze plan om koloniën op te richten om de armoede op te lossen en mensen te leren hoe ze een bestaanbaar leven op konden bouwen. Hij was ook een sleutel in de opstellingen. Eerste opstelling ging ook over hem. Zijn beweegredenen, zijn idealen, wat er fout ging, de eerste dode. Iets met zwarte magie. Misschien wel een offer wat maakte dat het hart dichtging, en daardoor de terreur niet voelbaar was. De onzichtbare grenzen waar alles in vast kwam.
Maar ook over de grond, Drenthe Het geheim van de opzichter wat niet te dragen was zo groot, zoveel woede wat al zo lang onderdrukt was en bijna geen uitweg vond naar buiten. Zoveel gezien, zoveel taboes, onderliggend verdriet, weggedrukt wat niet naar buiten kon. De eerste Helingen mochten daar plaats vinden. Op de grond, de plek, de generaal, de galactische federatie die het onrecht weer terug mocht zetten zoals het oorspronkelijk bedoeld was.
Tweede opstelling stond het geheim centraal, wat in de eerste opstelling maar 5 % open kon.
7 lagen versluiering stonden er voor.
De 7 koloniën opgesteld: Frederiksoord, Wilhelminaoord, Veenhuizen, de Wortel, Willemsorde, Ommerschans en Merksplas.
En 3 lagen van beschavingen die in de grond van deze plek zat waar we over heen zijn gegaan.
Erkenning van al het leed, stapje voor stapje. Het was immens groot; de vernederingen, niet meer weten wie je bent, gekregen veiligheid die niet veilig was, de straffen, zoveel doden, het juk waar ze inzaten, de armoede, het harde werken, uitzichtloosheid, het niet weg kunnen. Het doorwerken in de lijnen, zoveel taboes, zoveel verdriet, zoveel weggedrukt. Het gif wat in de grond zat.
De zon die ondertussen zo hard bezig was om het ijs te ontdooien.
Op het eind waren 3 lagen weg van de versluiering.
De kaarten brachten zoveel heling en herstelde een deel van de idealen waarmee het project was gestart: de boer, de ewok, het Noorden, het schaduwwezen etc etc.
Stapje voor stapje. En elke naam van de mensen die ooit opgenomen zijn geworden in de koloniën van weldadigheid werden 1 voor 1 energetisch genoemd door de erkenning. Er opende een portaal bij de zichtbaarheid waar alle verloren zielen weg konden.
Pff wat was dit groot.
Zoveel verdriet. We mochten het op het eind klankend bij elkaar brengen. Er moest nog zoveel weggehuild worden.
Daarna werden we weggestuurd door de beheerder, we waren op privé terrein, dus dat wisten we, maar toch was het bijzonder om ons even plek-loos en verstoren te voelen.. Je voelde de onderliggende pijn van de mensen van toen, die weg zijn gegaan uit de koloniën ontheemd, niet weten waar ze nu weer heen moesten en waar ze terecht gingen komen. En we kwamen terecht in een zwarte afgraving in het bos. Energetisch kloppender kon haast niet.
De derde opstelling.
De macht en de kerk had nog een plek te krijgen. En weer kon Johannes niet weg blijven. Het verpauperde Nederland , de enorme armoede die er was en waaruit dit plan ontsproten was. De mens.
Bijzonder was dat het plan niet in het veld kon en veranderde in de blauwdruk. Babylonië liet zich zien. De verdraaide werkelijkheid die gezien wordt als de eerste beschaving. Een verdraaide blauwdruk van de mens die ons allemaal in de matrix houd. Het goddelijk plan werd erbij gezet om het op te schonen.
We konden eindelijk echt terug bouwen. De hunebedden en de eerste beschaving van de plek werd in het veld gezet.
Alle bloedcontracten die waren aangegaan, het kapotte en zuiver mannelijke maar ook het heilig vuur wat in mensen terug mag komen.
De adel en elite bleef roepen, zolang we geld hebben doen we wat willen en kan niemand om ons heen. We zijn de baas en blijven de baas.
Maar energetisch in het veld zag je dat de macht kleiner werd, minder invloed had. Alleen de adel had het zelf niet door en bleef roepen.
Nederland mocht zich langzaam openen voor de nieuwe aarde. En voor het eerst opende de adel een klein beetje, ze wilden mee naar de nieuwe aarde, waren bang daar geen plek te hebben.
Hun wond werd opgesteld en achter hen werd opgesteld waar ze vandaan kwamen. Hun wond was groot. Achter hen opende zich een immense galactisch oorlog waar ze nog steeds in vast zaten. Door deze erkenning kon het los gelaten worden, en kon er een eerste stap gezet worden naar een nieuwe plek.
Ook de kerk had het verlangen naar een nieuwe plek, en kon hem weer zien: de natuur.
Er werd plaats gemaakt in het veld dat alle mensen die ooit verstoten zijn geweest uit de kolonie hier weer hun plek in konden nemen, zodat er een nieuwe bedding mocht ontstaan.
En de generaal lag er als een hoop ellende bij. Het geheim uit de eerste opstelling kon nu wel naar hem toe. En de boosheid smolt, hij had immers alleen een rol gespeeld. Hij was dapper genoeg geweest om die positie te pakken. Hij werd gedragen door de rijken en daarvoor beloond. Maar is ook 200 jaar verguisd geweest door alle mensen uit de koloniën, zoveel haat wat doorging in zijn nageslacht. Het mocht los.
Onder de grond kon eindelijk het gif vrij. Wat er was blijven plakken omdat het niet verteerd kon worden.
Met een heilig vuurtje mocht dit omgezet worden. Aho
Dank voor het meedragen en energetische ondersteuning.
En in alles wat ik vergeten ben vul gerust aan.