Wat een prachtige dag hadden we gister op de Lemelerberg bij de Dikke Steen.
Waar in het begin van de week nog maar 4 opgegeven deelnemers stonden,
Kwam er weer een groep samen van 28 mensen die de roep voelde door alle sluiers heen.
Ik, Willeke mocht een dagje vooruit, contact maken met de steen. De andere dag, de groep te zien, verzameld tussen de prachtige bomen, die daar al zo lang werken. Was groots. Ontroerend, vanuit de plek die zich gezien voelde dwars door alle sluiers heen. In de lucht werden we vanaf het begin gehoed door silves, sterwezens en draken. We hoefden het maar te benoemen en de wind liet ons voelen dat alle elementals er waren en ons optilden om dit werk te doen.
Eerste opstelling hadden we alle tijdslijnen op te schonen omdat we niet eens bij de echte krachtplaats en steen konden komen. Oorlogen, heksenjacht, verhalen en slachtoffers stonden er tussen. Het portaal onder de steen was groot maar niet verbonden met de rest van het veld. Wachten op tijden dat het weer kon dienen als reisportaal naar andere werelden. Zwarte magie werd zichtbaar. “De sluier in het veld riep:
Het is niet de bedoeling dat dit open gaat. Laat alles zoals het is.”
Er was een spreuk gezet om alles verborgen te houden die verbonden was met een galactische laag en een hele diepe aardse laag. De bron was hierop afgestemd. De huidige hoeder werd totaal uit het veld gelanceerd.
Een laag van licht mocht in het veld gezet worden plus een galactisch lagen die wel het licht kon terugzetten. Bracht iets verlichting waardoor de sluiers stapje voor stapje afgebroken kon worden. Het veld van de mens erin gezet die langzaam zijn bewustzijn en licht mocht ophalen. De natuurwezens. De centauren die al eeuwen de wacht hielden en houden, toekijken of het goed gaat. Zo ontroerend telkens weer.
Het nieuwe veld van kinderen die geboren worden om te zorgen voor de aarde, en helpen om dit grote stuk op aarde weer terug te zetten. Heel langzaam kon eindelijk de sluier eruit. Kon de bron zich losmaken van de zwarte magie en voelen dat hij de oorspronkelijke hoeder was van deze plek en zijn taak weer overnemen van de huidig hoeder. Natuurwezens verbonden zich met de oeroude hoeder.
Zo ongelooflijk mooi. De zwarte magie transformeerde weer in neutraalheid. De geschiedenislagen konden eraf. De voorste plek van de steen was schoon. De achterste plek konden we nog niet bij.
De krachtplaats ging een stukje open. Liet zijn portaal duidelijker zien. Maar de steen sprak uit: “ik kan niet open. Er moet een kantelpunt komen in de aarde voor ik überhaupt mezelf weer kan voelen.”
De kaarten waren weer fantastisch magisch, helpend op het juiste moment om net dat stukje los te maken waar we zelf niet bij konden.
———————————————————-
In de pauze kon iedereen iets vanuit zichzelf verbinden aan iets wat riep vanuit de natuur en terug verbonden wilde worden met de steen. Er ontstond een prachtige mandala. Twee kaarten werden getrokken voor de tweede opstelling: Poortwachter Water met de nieuwe tijdslijn en het Kantelpunt.
Tweede opstelling stond in het teken van het kantelpunt. Er was een uitlijning/ omkanteling geweest met het universum, de sterren en dat was totaal verkeerd afgelopen. Alsof er een breuk in de tijdslijn zat wat niet meer bij elkaar kon komen. Er was geen tijd om alles te doorvoelen, veel informatie zat daardoor vast in de oude laag. Langzaam gingen we terug in de tijd naar voor de kanteling om alles op te halen wat was kwijtgeraakt.
De steen had geen contact met de sterren en zijn eigenlijke missie. Terwijl de sterren de verbinding nog wel kon voelen. De bron voelde zich als een waterbron. Transformeerde permanent, vloeibaar, van terug gezet, leeggelopen, opgedroogd. Emoties voelend van een ieder die er stond, zichzelf kwijt, soms iets krachtiger, dan weer bevroren.
Er werd een mannelijke reus in het veld gezet en een vrouwelijke reus. De reuzen waren hun plek en missie kwijt.
Leijlijnen werden teruggezet, de kerk waar nog manipulatie op zat, de oorspronkelijke goddelijke bron.
De mens. De mens kende zijn grenzen niet en kon de magie van de natuur niet voelen waardoor hij overal door heen denderde. Dat maakte de steen ziek en lag als een hoopje ellende op de grond. Hij had zoveel gedragen aan emotie, zonder de uitlijning en steun van andere krachtplaatsen. De reuzen en elfen hadden langzaam verantwoordelijkheid te nemen voor de kanteling. Ze hadden zich gekeerd tegen de mens, maar daarmee ook zichzelf vastgezet.
De steen mocht zich meer en meer verbinden met de goddelijke bron die onder de steen zat en werd het duidelijk dat er ook nog een boven bron was. Die heel lang weggeweest is geweest. Er gebeurde op alle lagen zo onnoemelijk veel. Het was zo gecompliceerd. Lagen werkten ook onafhankelijk van elkaar. Het hart, kristallen en heling van de steen zijn zo hart aan het werk geweest vanuit de binnenkant van de steen.
De witte magie die in de eerste opstelling niet bij elkaar kon komen mocht er in de tweede opstelling wel zijn. Toen de reuzen verantwoordelijkheid konden nemen. De elfen iets heel dieps konden aankijken. De alliantie zoals die was verbroken kon worden. En een ongelooflijk oud elfenras die nog niet op de aarde was geweest het veld in kon om alles te verbinden. Veranderde er veel.
Als bron kreeg ik nieuwe schone dna. Werd ik sterker en sterker. Kon ik eindelijk totaal verbinden met de goddelijke bron en de bovenbron. En kon de bron voor het eerst heel het veld over zien. De steen kon zijn plek innemen. De bron werd een deel van de binnenkant van de steen. Maar de wijsheid van de steen is zo immens groots en transformerend.
Er ontstond een kring om de steen heen. Zo ongelooflijk mooi intens dankbaar.
Alles werd zacht en lichter.
De vloeibaarheid, de levenskracht die ik alleen kan voelen als de elfen er mogen zijn omdat het water dan kan sprankelen zoals die bedoeld is.
Intens dankbaar
Voor ieders bijdrage.
Het was zo groots, heilig en mooi.
Zo dankbaar dat we dit prachtige werk mogen doen.
En de mensen die steeds aansluiten om aan deze roep gehoor te geven.
En als laatste geschenk, mocht de mens de laatste kaart trekken, en wat denk je…?
De reus….